“En dan is het september en tijd voor de oogst!” Het ideale moment voor een tripje naar de Hallertau-streek aka HOP-HEAVEN! Een aantal weken geleden was ik dus in Zuid-Duitsland voor een tour door de hopvelden. Super interessant en het voelde ook echt als een minivakantie met zonnig weer, Weizenbier en echte schnitzels.
September is de oogstmaand van hop. Het is de meest arbeidsintensieve maand van de hopteelt. Wij logeren bij hopboer Paulus en inderdaad stipt om 4.00 uur in de ochtend start het verwerkingsproces voor het drogen van de hopbellen. Pffff ik ben geen ochtendmens dus ik probeer nog wat slaap te pakken zodat ik toch enigszins wakker aankom bij Barth Haas Group (de grootste hopproducent ter wereld!!), waar we hebben afgesproken met Florian Perschel en Florian Weingart.
De heren worden ook wel “the flavour junkie” en “the man with the green fingers” genoemd dus het ideale duo om mijn hoppige vragen op af te vuren! Waarom? Omdat het heel erg interessant is en ook omdat ik in de oriëntatiefase zit voor het aanplanten van een eigen hopveld (yeay!) Maar het is allemaal niet zo gemakkelijk als dat het misschien lijkt. Er zijn zoveel factoren om rekening mee te houden zoals de soort grond, bewatering, ziektebestrijding en zo kan ik nog even doorgaan.
En in alle eerlijkheid is een hopveld vergelijkbaar aan een veld in Duitsland behoorlijk prijzig en (letterlijk) ietwat te hoog gegrepen. Wist je bijvoorbeeld dat de hopplant zowel 7 meter omhoog klimt, alsook 7 meter de grond in gaat?!
De Floriannen nemen ons eerst mee naar de velden vol met deze imponerende planten. Als we alles over de aanbouw en de teelt hebben besproken zien we in de verte hoe de hopranken worden afgesneden. Hop is trouwens ‘plukrijp’ als de hopbel volledig is gesloten en nog licht elastisch is. De ranken gaan vervolgens naar de boer die de hopbellen droogt en dat is dan ook de tweede stop van vandaag. Eenmaal bij de boer gaan de hopplanten met ijzerdraad en al de machine in die de hopbellen scheidt van de ranken en bladeren. Daarna volgt het droogproces waarbij het vochtgehalte in de hop terug wordt gebracht van zo’n 80% naar 10%. Hier staan we met onze neus bovenop – denk aan een föhn op je gericht die niet alleen wam aanvoelt maar ook een plakkerig laagje achterlaat…
Nadat de hop is gedroogd, gaan de bellen in grote zakken. Om de hopkwaliteit te waarborgen worden samples genomen, dit gebeurt bij 1 op de 7 balen. Wij mogen ook de verschillende samples ruiken en dat doen we door eerst dus flink te ruiken aan de hop, daarna de bellen in onze handen te wrijven (zodat ze helemaal onder lupuline komen te zitten) en vervolgens weer te ruiken. Geweldig om al die geurende kenmerken te ervaren van de verschillende hopsoorten. We sluiten deze topdag af met een heerlijk bier en een lunch uit de traditionele Duitse keuken in de Biergarten.
De Hallertau in september is echt een bijna magische plek om te zijn, en dan ben ik nog niet eens naar de hopfeesten geweest! Ik heb veel geleerd over ‘Das grüne Gold’ en neem deze informatie mee bij het uitwerken van mijn eigen plannen. Mocht ik weer een hoppige update hebben dan horen jullie het!
